χριστοφόντης

ὁ, Α

εκκλ. χριστοφόνος*.

[ΕΤΥΜΟΛ. < Χριστός + -φόντης (< θείνω «φονεύω», με φωνηεντισμό -ο-, κατ' επίδραση τού φόνος), πρβλ. μητρο-φόντης].